Była sobie piękna, niezależna dziewczyna, odnosiła sukcesy, realizowała się na wielu płaszczyznach, zatracała się w sztuce. Kiedy chciała mogła czerpać z życia garściami, dzieląc kolorowe chwile ze swoimi zwariowanymi koleżankami. Narzekać za bardzo nie miała na co, przecież wszystko układało się według boskiego planu, który kiedyś stworzyła jeżdżąc rowerem po mieście. Jak już dotykały ją jakieś trudności to te codzienne: uciekł autobus, w pracy ktoś na nią krzywo spojrzał, zapomniała kupić zmywacza do paznokci i za dużo wydawała na kawę na mieście.
Ta dziewczyna wiodła życie, którego inni mogli jej szczerze pozazdrościć. Ona natomiast chciała jeszcze więcej, wiedziała, że jej obecność na ziemi jest po coś – miała przecież ten plan do zrealizowania, który polegał w dużej mierze na tym, aby dodawać zwykłym chwilom barw. Lubiła kiedy było wyjątkowo. Nie można jej za to winić, wyczytała gdzieś w psychologicznych książkach, że tak żyją ludzie sukcesu.
Spełniała się w tym co robiła, wpadała na coraz to bardziej szalone pomysły, cieszyła się z tego, że są w jej towarzystwie ludzie, którzy jej kibicują. Wszystko byłoby jak w bajce… ale one nie istnieją, tak samo jak książę na białym koniu.
Przenosimy się do rzeczywistości: tańce, hulańce, swawola. Powroty do domu o 3 w nocy, drinki, dużo dobrej muzyki, energetyczne 100 % na najwyższych obrotach, czerwona szminka, niewygodne obcasy, pizza na grubym cieście – na zmianę z fit przekąskami, trochę kultury – wyjście do teatru, maksimum emocji – ON.
I tu się zaczyna prawdziwe życia, bo ona chciała TEGO faceta wprowadzić do swojego świata. Tak po partnersku, tak zwyczajnie, normalnie! Zależało jej na tym, aby był tylko jej. Zgodziła się na warunki, które jej zaproponował, nie nastawiała się. Weszła w relację, bo sprawiała jej przyjemność, dała się ponieść emocjom. Nie myśłała o tym co będzie, bo przecież miała "trwać tu i teraz".
Dochodzimy do zakończenia, który jest emocjonalnym detoksem. Ona się wyciszy, znów się zatraci w sztuce, będzie słuchać kojącej muzyki, czytać książki i odpuści sobie faceta, który dawał jej złudne poczucie szczęcia, utkane ze złotych nici.
Nie będzie wniosków. Sami je napiszcie w komentarzach, co byście zrobili na jej miejscu? Trwać w tej sytuacji, czekać na cud czyt. (on się okresli) czy rzucić to wszystko w cholerę? 
Ja Wam tylko naświetliłam sytuacje w jakiej tkwią kobiety w wielkich miastach, znajome – znajomych. Też przerabiałam takie historie… Do najłatwiejszych nie należą, podejmujcie dobre decyzje!
Zdjęcia są mega słabej jakości, wiem. Wybaczcie! Było ciemno i padało. Następnym razem będzie lepiej!
Płaszcz: Bynemesakke
tunika: H&M
spódnica: Bynamesakke
szal: Bynamesakke
torebka: Mohito
buty: Zalando
Artykuł Na emocjonalnym detoksie. pochodzi z serwisu Art You Ready by Kari.